ΕΙΔΗΣΕΙΣ
Ο Χρήστος Πρίτσας τόλμησε να εμπιστευτεί έναν άπειρο προπονητή και ο Σεμπαστιάν Λέτο τον αντάμειψε καθώς η Κηφισιά είναι μια ανάσα από την την ιστορική επιστροφή στη Super League
Όταν πέρσι η Κηφισιά υποβιβαζόταν αθόρυβα, πολλοί πίστεψαν ότι αυτό ήταν το τέλος της. Μια ομάδα της γειτονιάς, δίχως «βαριά φανέλα», χωρίς τοξικό φανατισμό, έμοιαζε να μην έχει θέση στο πολεμικό τοπίο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Κι όμως, ένας άνθρωπος τόλμησε να σκεφτεί αλλιώς. Ο ιδιοκτήτης της ομάδας, Χρήστος Πρίτσας, πήρε το ρίσκο: παρέδωσε το τιμόνι στον Σεμπαστιάν Λέτο, έναν άνθρωπο με μηδενική εμπειρία ως πρώτος προπονητής.
Ο Αργεντινός, γνωστός για την καριέρα του σε Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό, Λίβερπουλ και Λανούς, βρέθηκε μπροστά σε μια πρόκληση που λίγοι θα τολμούσαν να αναλάβουν. Έπρεπε να οδηγήσει μια ομάδα που όλοι είχαν ξεγράψει, πίσω στην ελίτ. Και όχι μόνο το έκανε, αλλά το έκανε με τον δικό του τρόπο. Έχασε μόλις μία φορά σε όλη τη σεζόν, άντεξε στις απώλειες, δεν φοβήθηκε στα δύσκολα και… δεν άλλαξε το πλάνο του ούτε λεπτό.
Η εκτός έδρας νίκη επί της Καλαμάτας, στο πιο κρίσιμο ματς της χρονιάς, έφερε την Κηφισιά ένα βήμα πριν την επιστροφή στη Super League. Ο Πρίτσας δικαιώθηκε, ο Λέτο κέρδισε το πρώτο του μεγάλο προπονητικό παράσημο και η Κηφισιά γράφει ιστορία. Ένα μικρό ποδοσφαιρικό θαύμα, με πίστη, πείσμα και σχέδιο.
Το μέταλλο της Κηφισιάς, το όραμα του Πρίτσα και ο νικητής Λέτο
Φέτος, στον Νότιο Όμιλο της Super League 2, η Κηφισιά δεν αγκαλιάζει απλώς την άνοδο. Κατέκτησε τον σεβασμό. Και το έκανε όχι επειδή διέθετε το πιο πλούσιο ρόστερ ή τον πιο έμπειρο προπονητή, αλλά γιατί έδειξε μέταλλο – αυτό το σπάνιο συστατικό που ξεχωρίζει τις ομάδες που αντέχουν στην πίεση και ξέρουν να τελειώνουν τη δουλειά όταν όλα κρέμονται σε μια φάση.
Σε αντίθεση με τον Βόρειο Όμιλο όπου η ΑΕΛ είχε “καθαρίσει” την άνοδο πριν καν αλλάξει ο χρόνος, στο Νότο τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Κηφισιά και Καλαμάτα πήγαιναν χέρι-χέρι. Όλα έδειχναν ότι θα φτάσουν μέχρι τέλους, και όντως, όλα κρίθηκαν στο τελευταίο σκαλοπάτι.
Η Καλαμάτα είχε θεωρητικό πλεονέκτημα. Την βόλευε και η ισοπαλία στο κρίσιμο μεταξύ τους ματς στη Μεσσηνία. Μπήκε όμως με το άγχος στα πόδια και θόλωσε την κρίση της. Η Κηφισιά, από την άλλη, με έναν Σεμπάστιαν Λέτο στον πάγκο που φαινομενικά ήταν «πρωτάρης», μπήκε πιο έτοιμη, πιο αποφασισμένη, πιο σκληρή.
Δεν είναι μόνο ότι πήρε το μεγάλο ματς στο κατάμεστο γήπεδο της Καλαμάτας με γκολ του Παντελίδη στο 90+ – είναι πώς το πήρε. Ήταν η τέταρτη φετινή φορά που αντιμετώπισε τη «Μαύρη Θύελλα» και δεν έχασε ποτέ:
- 1-1 στον πρώτο γύρο της κανονικής διάρκειας στη Μεσσηνία
- 1-0 στο Ζηρίνειο στον δεύτερο γύρο
- 0-0 στο Ζηρίνειο στα playoffs
- 1-0 στην Καλαμάτα στο “ματς της χρονιάς”
Μιλάμε για ψυχολογία νικητή. Για χαρακτήρα. Για ομάδα με πλάνο.
Ο Λέτο δεν φοβήθηκε ούτε στιγμή. Δεν κλείστηκε, δεν έπαιξε για την ισοπαλία, δεν υπολόγισε το άγχος της έδρας ή τον πανικό του αντιπάλου. Έβγαλε στην ομάδα του τη δική του νοοτροπία. Αυτήν που κουβαλούσε ως ποδοσφαιριστής με τεράστιες εμπειρίες από Λίβερπουλ, Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό. Τη μαχητικότητα, την ένταση, τη στοχευμένη επιθετικότητα. Κι αυτό φάνηκε μέχρι την τελευταία στιγμή – και στον τρόπο που πανηγύρισε το γκολ. Με μια υψωμένη γροθιά που έμοιαζε να στέλνει το μήνυμα: «Σας το είχα πει».
Η Κηφισιά δεν είχε ούτε τον πιο βαρύ τίτλο, ούτε την πίεση των «πρέπει». Είχε όμως τη δουλειά. Την πειθαρχία. Την πίστη. Και από τον Ιανουάριο και μετά – χωρίς να έχει τον καλύτερό της παίκτη, τον Τετέι – έκανε πρωταθλητισμό. Παρέμεινε αήττητη. Και στα πλέι οφ δεν δέχτηκε ούτε ένα γκολ.
Αυτό δεν είναι απλά μια καλή σεζόν. Είναι νοοτροπία οικοδομημένη με γερά θεμέλια. Είναι η υπογραφή του Χρήστου Πρίτσα, που πήρε το ρίσκο να εμπιστευτεί έναν προπονητή χωρίς εμπειρία, και δικαιώθηκε πλήρως. Είναι η πρώτη μεγάλη στιγμή του Σεμπάστιαν Λέτο από τον πάγκο και μάλλον όχι η τελευταία.
Γιατί όταν μια ομάδα χτίζεται με αρχές, μέταλλο και στόχο, δεν είναι διάττοντας αστέρας. Είναι εδώ για να μείνει. Και η Κηφισιά, μετά και από αυτήν την άνοδο, μοιάζει να ξέρει ακριβώς πού θέλει να πάει.
