Το ματς που δεν έπρεπε να κερδίσει κανείς!

Ο φάδερ ήταν κάθετος. “Αν δεν έρθεις μαζί μου την Κυριακή στο γήπεδο, θα τσακωθούμε πολύ άσχημα. Και θα είσαι και μαλάκας αν δεν έρθεις, γιατί αυτά που θα γίνουν δεν χάνονται”.

Είχε δίκιο σε όλα κι ευτυχώς τον άκουσα και πήγα μαζί του. Ήταν 14 Ιουνίου του 1992 και στο δρόμο με το ταξί για το Αιγάλεω δεν είχα ιδέα πως θα έβλεπα από κοντά την κορυφαία ποδοσφαιρική παράσταση που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Τελευταία αγωνιστική της Β’ Εθνικής, το Αιγάλεω υποδεχόταν τον Εδεσσαϊκό. Οι γηπεδούχοι έπαιζαν για να παραμείνουν στην κατηγορία, οι φιλοξενούμενοι για την άνοδο στα σαλόνια της Α’ Εθνικής. Δεν υπήρχε αποτέλεσμα που να βόλευε και τους δύο. Στο τέλος του αγώνα, κάποιοι θα πανηγύριζαν και κάποιοι θα έκλαιγαν.

Εκτός από εμάς, τους ουδέτερους παρατηρητές, που κλαίγαμε απ’ τα γέλια καθ’ όλη τη διάρκεια του ματς.

Την ίδια ώρα με το Αιγάλεω-Εδεσσαϊκός διεξαγόταν το ΠΑΣ Γιάννινα-Νάουσα. Και στα δύο ζευγάρια, οι γηπεδούχοι έπαιζαν για την παραμονή και οι φιλοξενούμενοι για την άνοδο: ένας εκ των Αιγάλεω-ΠΑΣ θα έμενε στην κατηγορία και ένας εκ των Νάουσα-Εδεσσαϊκού θα ανέβαινε στην Α’ Εθνική.

Το κίνητρο και των τεσσάρων ομάδων ήταν τόσο μεγάλο που κανείς δεν μπορούσε να “αγοράσει” τον αντίπαλο. Η διοργανώτρια αρχή είχε φροντίσει να βάλει διαιτητές που δεν θα επηρεάζονται κι έτσι καμία ομάδα δεν μπορούσε να στήσει τον αντίπαλο ή τη διαιτησία. Αναρωτιέμαι που τους βρήκαν αυτούς τους διαιτητές, αλλά εντάξει, τα παλιά τα χρόνια υπήρχαν περισσότεροι.

Όλο το θέμα ήταν πως το αποτέλεσμα του ενός αγώνα επηρέαζε άμεσα τον άλλον, γιατί ως γνωστόν στην Ελλάδα το κίνητρο είναι αυτό που καθορίζει τα αποτελέσματα τέτοιων αγώνων.

Παράδειγμα: αν ο Εδεσσαϊκός σκόραρε και έκανε το 0-1 στο Αιγάλεω, τότε θα είχε το αποτέλεσμα που του δίνει την άνοδο. Όμως, αφού το Αιγάλεω θα έχανε 0-1, τότε αυτομάτως ο ΠΑΣ δεν χρειαζόταν αποτέλεσμα στο άλλο ματς, έμενε στην κατηγορία και με ήττα. Άρα θα έδινε το ματς στη Νάουσα και η Νάουσα με διπλό στα Γιάννενα θα κέρδιζε εκείνη την άνοδο απ’ τον Εδεσσαϊκό.

Με τον ίδιο τρόπο: αν το Αιγάλεω σκόραρε και έκανε το 1-0, θα περνούσε τον ΠΑΣ και θα είχε το αποτέλεσμα που θέλει για να σώσει την κατηγορία. Όμως, απ’ τη στιγμή που ο Εδεσσαϊκός θα έχανε, η Νάουσα θα ανέβαινε σίγουρα, δεν χρειαζόταν αποτέλεσμα στο δικό της ματς. Άρα θα ήταν αδιάφορη στα Γιάννενα, άρα θα έδινε το ματς στον ΠΑΣ και ο ΠΑΣ με νίκη θα σωζόταν και το Αιγάλεω θα υποβιβαζόταν.

Μοιάζει μπερδεμένο, αλλά τελικά είναι απλό. Όποιος έβαζε γκολ, θα είχε μεν το αποτέλεσμα που ήθελε, αλλά στην ουσία καταστρεφόταν, αφού ταυτόχρονα καθιστούσε αδιάφορη μια ομάδα στο άλλο ματς.

Αν το Αιγάλεω σκόραρε, θα έπεφτε στη Γ’ Εθνική, γιατί η Νάουσα θα έδινε το ματς στον ΠΑΣ. Αν ο Εδεσσαϊκός σκόραρε, θα έχανε την άνοδο, γιατί ο ΠΑΣ θα έδινε το ματς στη Νάουσα. Το ίδιο γινόταν και στα Γιάννενα. Όποιος σκόραρε, θα έχανε τον στόχο του, γιατί ο αδιάφορος στο ματς στο Αιγάλεω θα έδινε το ματς στον αντίπαλο.

Τέσσερις ομάδες “καίγονταν” για αποτέλεσμα, αλλά καμία δεν έπρεπε να σκοράρει. Όλοι ήταν αναγκασμένοι να περιμένουν, να δουν ποιος θα κάνει το λάθος. Το ένα ματς κοιτούσε το άλλο στα μάτια σε ένα παιχνίδι του “χάνει όποιος γελάσει πρώτος”.

Το γήπεδο ήταν σχεδόν γεμάτο, με κόσμο σε κάθε θύρα, ενώ πίσω απ’το αριστερό πέταλο είχε οπαδούς του Εδεσσαϊκού που είχαν ταξιδέψει για τον αγώνα της ανόδου. Το Αιγάλεω δε ήταν είκοσι χρόνια μπροστά.

Γιατί αυτές τις πολυθρόνες που έχει το ΣΕΦ και το ΟΑΚΑ δίπλα στο παρκέ το Αιγάλεω τις είχε βάλει απ’το 1992, αποκλειστικά για εκείνον τον αγώνα. Οι “υψηλοί προσκεκλημένοι” κάθονταν εκεί, δίπλα στον αγωνιστικό χώρο, άνετοι και ωραίοι, με τα γκαρσόνια να φέρνουν αναψυκτικά, σνακ, ουίσκι, ξηρούς καρπούς.

Το ματς ξεκίνησε χωρίς στην ουσία να υπάρχει κάποια αναμέτρηση. Κανείς δεν έκανε τίποτα για να πετύχει κάποιο γκολ. Παρακολουθούσαμε μια ποδοσφαιρική παρωδία, μια παράσταση όπου και οι 22 ποδοσφαιριστές ήξεραν πως δεν πρόκειται να συμβεί τίποτα και το μόνο που θα αλλάζει είναι τα λεπτά στο ρολόι.

Και οι δύο ομάδες χρειάζονταν τη νίκη, αλλά κανείς δεν προσπαθούσε γι’αυτήν. Για να νικήσει κάποιος, θα έπρεπε ο άλλος να είναι αδιάφορος. Και για να είναι αδιάφορος, θα έπρεπε να υπάρχει γκολ στο άλλο ματς.

Το μεγαλείο του ποδοσφαίρου, η αποκορύφωση του fair-play. Κανείς δεν έπαιζε στα ίσα, αλλά κανείς δεν έκλεβε κιόλας.

Όπως είναι εύκολο να καταλάβει κανείς, ούτε στο ΠΑΣ-Νάουσα συνέβαινε τίποτα. Κι αφού καμία απ’τις τέσσερις ομάδες δεν έκανε το λάθος να προηγηθεί, όλοι έπαιζαν περιμένοντας. Γρήγορα ο κόσμος στις κερκίδες του Αιγάλεω κατάλαβε πως δεν υπάρχει κάτι να δει στο χορτάρι: όλο το ενδιαφέρον ήταν στο ραδιόφωνο, στο σκορ στα Γιάννενα.

Και τα δύο παιχνίδια ήταν 0-0 στο ημίχρονο και κάπου εκεί έγινε αντιληπτό πως το κλειδί είναι ο χρόνος. Αν ένα απ’τα δύο ματς τελείωνε νωρίς, οι ομάδες στο άλλο θα μπορούσαν να διαχειριστούν το αποτέλεσμα όπως θέλουν.

Καθόλου τυχαία, τα νέα στο Αιγάλεω έλεγαν πως το δεύτερο ημίχρονο στα Γιάννενα ξεκίνησε με μεγάλη καθυστέρηση, αφού οι παίκτες των δύο ομάδων δεν έβγαιναν στον αγωνιστικό χώρο. Στο Αιγάλεω το ματς ξεκίνησε κανονικά και βρισκόταν πέντε λεπτά μπροστά απ’τον άλλο αγώνα.

Και κάπου στο 70’ ήρθε η μεγάλη στιγμή. Δύο παίκτες διεκδίκησαν την μπάλα στο κέντρο, κοντά στην πλάγια γραμμή, στο ύψος της σέντρας. Δεν ήταν κάποια σκληρή φάση, δεν υπήρχε καν τάκλινγκ, αλλά ο παίκτης του Αιγάλεω έπεσε στο χορτάρι και έκανε τον πεθαμένο.

Κυριολεκτικά. Έμεινε κάτω, χωρίς να πιάνει κάποιο σημείο του σώματός του, δήθεν ότι έπαθε κάτι πολύ σοβαρό, ότι έχει χάσει τις αισθήσεις. Δεν ήταν ο μόνος που έπαιζε θέατρο. Γύρω του μαζεύτηκαν συμπαίκτες και αντίπαλοι, που με κινήσεις πανικού καλούσαν σε άμεση βοήθεια.

Ήμασταν τυχεροί, καθόμασταν ακριβώς μπροστά στο σκηνικό και βλέπαμε εξ επαφής το θέατρο του παραλόγου, με έναν ποδοσφαιριστή να κάνει σαν τον Κωσταντάρα στις ελληνικές ταινίες και γύρω του παίκτες να κάνουν σαν την Μάρθα Καραγιάννη, που τάχα αγωνιούσαν για τη ζωή του.

Το έργο έγινε ακόμα πιο γραφικό όταν μπήκαν γιατροί, τραυματιοφορείς, παράγοντες, κάθε περίεργος που υπήρχε γύρω απ’τον αγωνιστικό χώρο και τραβούσαν όλοι μαζί τα μαλλιά τους για το σοβαρό συμβάν. Εννοείται πως κανείς δεν ήξερε που είναι το φορείο και η καθυστέρηση συνεχιζόταν.

Ήταν τόσο γελοίο αυτό που συνέβαινε που ο διαιτητής φώναξε τους επόπτες και αποχώρησαν. Τελικά βρέθηκε ένα φορείο και ο ετοιμοθάνατος φορτώθηκε σ’ αυτό.

Πάνω που το έργο τελείωνε, το μάτι μου έπεσε στον τύπο που είχε μπει πρώτος με το ιατρικό βαλιτσάκι για να προσφέρει τις πρώτες βοήθειες. Γονάτισε δίπλα του κι ενώ όλοι κοιτούσαν τον ποδοσφαιριστή, αναποδογύρισε το βαλιτσάκι κι άδειασε όλο το περιεχόμενο στο χορτάρι.

Αδειάζει το γήπεδο, φεύγουν όλοι οι περίεργοι, βάζει ο διαιτητής της σφυρίχτρα στο στόμα και συνειδητοποιεί πως ανάμεσα στους παίκτες είναι ακόμα ένας τύπος που μαζεύει ένα-ένα τα αντικείμενα, γάζες, βαμβάκια, ψαλίδια, βελόνες, κτλ. Το καλύτερο ήταν οι χειρονομίες προς τον διαιτητή, “εντάξει ρε φίλε, δεν φταίω εγώ, έπεσαν κάτω, να τα αφήσω εδώ, τι να κάνω, δείξε λίγη κατανόηση”.

Το παιχνίδι ξεκίνησε ξανά και το θέατρο είχε αποδώσει: πλέον το ματς στα Γιάννενα ήταν πιο μπροστά. Κάποια στιγμή ήρθαν και τα νέα, το ΠΑΣ-Νάουσα έληξε 0-0. Ο ΠΑΣ είχε πάρει έναν πόντο και είχε ανέβει στους 31 βαθμούς.

Το Αιγάλεω και να νικούσε θα έπαιρνε δύο βαθμούς, αλλά δεν του ήταν αρκετοί, αφού ο ΠΑΣ είχε την ισοβαθμία. Ο ΠΑΣ είχε σωθεί, το Αιγάλεω ήταν πλέον υποβιβασμένο και το μόνο που έμενε να κριθεί ήταν η άνοδος, που εκείνη τη στιγμή την είχε η Νάουσα.

Οι γηπεδούχοι την τήρησαν τη συμφωνία κυρίων. Αμέσως μετά το σφύριγμα της λήξης στα Γιάννενα, ο Εδεσσαϊκός κέρδισε φάουλ, πλάγια αριστερά, κοντά στην περιοχή. Ο τερματοφύλακας του Αιγάλεω άφησε την εστία του και βγήκε έξω ακόμα κι απ’τη μικρή περιοχή, δήθεν για να δώσει οδηγίες. Το τέρμα ήταν άδειο, δεν υπήρχε κανείς μπροστά απ’τη γραμμή.

Ο Σαπουντζής εκτέλεσε απευθείας το φάουλ στην εντελώς άδεια εστία και πέτυχε το μοναδικό γκολ του αγώνα. Ο Εδεσσαϊκός πήρε τη νίκη και μαζί τους βαθμούς για να προσπεράσει τη Νάουσα και να πάρει το εισιτήριο για τα σαλόνια.

Κάπως έτσι, με τους παίκτες του Εδεσσαϊκού να πανηγυρίζουν μπροστά στον κόσμο τους και με τους φίλους του Αιγάλεω να ετοιμάζονται για μια χρονιά στη Γ’ Εθνική, τελείωσε ο αγώνας. Το μοναδικό ματς που έχω δει στη ζωή μου με δύο ομάδες που καίγονται για τη νίκη, αλλά δεν πρέπει με τίποτα να σκοράρουν.

ΠΗΓΗ: contra