ΕΙΔΗΣΕΙΣ
Ο Άγγελος Ζαζόπουλος ανέλαβε από την Πέμπτη (30/03) τα ηνία της τεχνικής ηγεσίας της ομάδας ποδοσφαίρου ανδρών του Μακεδονικού, με στόχο να την οδηγήσει με ασφάλεια στην παραμονή της στην Betsson Super League 2 και να προετοιμάσει την επόμενη «πράσινη» μέρα.
Αναλυτικά όσα αναφέρει η επίσημη σελίδα του Μακεδονικού:
Ο 49χρονος τεχνικός αποχώρησε από τον Ποσειδώνα Μηχανιώνας για μια πρόκληση στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο, στην ομάδα όπου βρίσκεται και ο… γιος του, φορώντας τη φανέλα του τερματοφύλακα στην Κ15!
Ο Άγγελος Ζαζόπουλος γνωρίζει το κλίμα και την ατμόσφαιρα που περιβάλλει τις εγκαταστάσεις του Μακεδονικού καθημερινά, με εκατοντάδες παιδιά και δεκάδες γονείς να συγκεντρώνονται σε ένα αθλητικό «μελίσσι». Πόσο καλά γνωρίζει, όμως, την ομάδα ανδρών, τι σκέφτεται ότι πρέπει να αλλάξει και να διατηρήσει στα παιχνίδια που έρχονται πολύ σύντομα; Τι έμαθε πριν και μετά την πρώτη προπόνηση;
Το makedonikos.gr κάθισε στο ίδιο τραπέζι με τον νέο προπονητή των «πρασίνων» και παρουσιάζει το «Who is Who» και την κουβέντα που είχε μαζί του..
Άγγελος Ζαζόπουλος
Ημ/νια Γέννησης: 29/05/1974
Καταγωγή: Κάστρα, Άνω Πόλη Θεσσαλονίκης
Παιδιά: Δύο
Αγαπημένος σχηματισμός: 4-3-3
Άμυνα ή Επίθεση: Επίθεση
Καλύτερος παίκτης που προπόνησες: Χρήστος Τζόλης
Μεγαλύτερη επιτυχία της καριέρας σου: Συμμετοχή στο επιτελείο της Εθνικής Ελλάδος Κ17 στα τελικά του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος
Ολα έγιναν γρήγορα: άφησες τον Ποσειδώνα Μηχανιώνας μετά από μια μεγάλη νίκη στην Αλεξανδρούπολη, να κάνει πορεία πρωταθλητισμού στην Γ Εθνική, και αναλαμβάνεις τον Μακεδονικό με στόχο να πετύχεις όσο το δυνατόν γρηγορότερα την παραμονή στην Super League 2. Ποια είναι τα συναισθήματα σου όσο οι εξελίξεις τρέχουν;
«Προσπαθώ να μην τα λαμβάνω υπόψιν τα συναισθήματα πια. Παρόλα αυτά, εγώ πέρασα πάρα πολύ ωραία στην Μηχανιώνα. Ήταν ένας χρόνος που στην αρχή ήταν πάρα πολύ πιεστικά τα πράγματα – γιατί συνήθως όταν πηγαίνεις σε ομάδες, πηγαίνεις γιατί μια κατάσταση είναι λίγο δύσκολη. Οπότε εκεί ήταν το δύσκολο χρονικό διάστημα. Μετά, επειδή δημιουργήθηκε μια καινούρια ομάδα, η φετινή χρονιά ήταν απολαυστική. Γενικά, αν μου έλεγες ότι θα πήγαινα στον Ποσειδώνα Μηχανιώνας και θα περάσει ένας χρόνος και θα κάνω 15 νίκες σε 28 επίσημα παιχνίδια… Μάλιστα κάναμε 15 νίκες, 5 ισοπαλίες και οι 7 από τις 8 ήττες μας ήταν με 1-0 και οι 4 εξ αυτών με πέναλτι. Οπότε κάνεις μια αναδρομή και λες… ήταν πολύ ωραίο! Μετά, ήταν εξαιρετικοί και οι άνθρωποι, δηλαδή ποδοσφαιράνθρωποι και έμειροι. Οπότε ήξεραν ότι είχες πάει να κάνεις μια δουλειά και ήταν προσηλωμένοι μόνο στο να σε βοηθήσουν.
Είναι λίγο… πιο… μικρός ο κόσμος εκεί, είναι σαν χωριό, οπότε είναι πιο κοντά οι άνθρωποι. Και αυτό επειδή δεν έχει και πολύ μεγάλες απαιτήσεις η ομάδα, τις απαιτήσεις τις δημιουργούσαν οι φιλοδοξίες των παικτών. Νομίζω πως είμαι περήφανος για αυτό το κομμάτι της διαδρομής μου. Αν και έφυγα μόλις χθες, είναι ένα από τα καλύτερα κομμάτια μου. Είναι φίλοι μου αρκετοί άνθρωποι εκεί πια. Και ξέρεις, στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχουν πολλές χαρές, είναι πιο πολλές οι δύσκολες στιγμές. Τώρα, τελείωσε και με 40 βαθμούς η ιστορία – για μένα τουλάχιστον, η ομάδα μπορεί να πάει και καλύτερα. Νομίζω πολύ δύσκολα θα κινδυνέψει. Δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερα.
Εχθές ήξερα ότι είναι το τελευταίο παιχνίδι. Δεν μπορείς να φύγεις χωρίς να κερδίσεις. Ήθελα πολύ να κερδίσουμε. Η ομάδα ήταν καλή και μετά ανακοίνωσα την απόφαση μου και τώρα είμαι εδώ. Πάντως, αισθάνομαι ότι πέρασε πολύς χρόνος από χθες, πάρα πολύς χρόνος. Χαρά έχω, πολύ μεγάλη χαρά. Καταρχάς, τελείωσε η προπόνηση και βλέπεις ότι το επίπεδο προσήλωσης των ποδοσφαιριστών είναι μεγάλο. Χαρά λοιπόν, κυρίως γιατί ταυτίζεσαι με ένα σύλλογο του οποίου τα ρούχα τα έχεις στο σπίτι – ο γιος μου έχει τα ρούχα της ομάδας χρόνια στο σπίτι, οπότε είμαι ήδη ταυτισμένος. Αντιλαμβάνομαι πόσο σημαντικό είναι – γιατί ξέρω πώς μιλούν οι γονείς για την μεγάλη ομάδα, πώς επηρεάζει αυτό τα παιδιά. Είναι και ενθουσιασμός μετά. Και πίστη ότι θα πάνε τα πράγματα καλά. Αυτό είναι πιο πολύ, που δεν είναι συναίσθημα η πίστη. Είναι ξεκάθαρο ότι δεν μπορεί να στραβώσει κάτι, δεν υπάρχει περίπτωση».
Πιστεύεις σε αυτό που κάνεις άρα, πίστη στην δουλειά σου και στον εαυτό σου. Αυτό αντιλαμβάνομαι από τα λεγόμενα σου.
«Κοίταξε να δεις… Επειδή εμένα μου πήγαιναν αρκετά καλά τα πράγματα σε κάθε δουλειά που αναλάμβανα, δεν ξέρω και πως είναι να μην πηγαίνουν καλά τα πράγματα. Το να κάνεις μια δουλειά και να την ξέρεις καλά είναι σημαντικό. Να κερδίζεις τους ανθρώπους με τη γνώση σου, με την διάθεση να τους βοηθήσεις, είναι το πιο σημαντικό απ’ όλα. Δεν μπορείς να επιβάλεις οτιδήποτε, το κερδίζεις. Και αυτό είναι το μότο, και ο τρόπος. Τώρα, φεύγοντας ας πούμε από τον ΠΑΟΚ τότε, που τα πράγματα πήγαν καλά, πήγαν όμορφα εκεί, πήγα στην Εθνική. Ήρθαν όμορφα τα πράγματα, μετά πήγα στην Έδεσσα, ήρθαν όμορφα τα πράγματα, μετά πήγα στη Μηχανιώνα… Δεν ξέρω πώς είναι να μην πάνε καλά. Θα πάνε καλά».
Είναι το πρωτάθλημα της δεύτερης κατηγορίας η μεγαλύτερη πρόκληση στην έως τώρα καριέρα σου;
«Σε επίπεδο ανδρικού ποδοσφαίρου είναι, φυσικά. Τώρα, η ποιότητα αν θέλεις… Να σου το εξηγήσω: τον Ντοκού, που παίζει στην Εθνική Βελγίου, τον είχα αντίπαλο. Γενικά και αυτόν και άλλους, παίκτες πολύ υψηλού επιπέδου, που μετά από ενάμιση χρόνο – το αργότερο – έπαιζαν στην εθνική ανδρών, ήταν για παράδειγμα βασικοί στην Άντερλεχτ. Οπότε, το επίπεδο των εθνικών ομάδων και του τρόπου παιχνιδιού ήταν ανώτερο θεωρώ».
Σήμερα προπόνησες την ομάδα για πρώτη φορά, γνωρίζοντας παίκτες, διοίκηση, όλο το επιτελείο και τους συνεργάτες σου, τους κυρίους Γκούντα, Στατερούδη και Σιαμίδη. Τι ήξερες για την ομάδα και τι καινούριο έμαθες τις τελευταίες ώρες;
«Ήξερα πράγματα. Την ομάδα την ξέρω, την αντιμετώπισα ως αντίπαλος πέρυσι. Η ομάδα είναι πολύ αλλαγμένη και νομίζω ότι η ομάδα είναι αλλαγμένη και μέσα στην ίδια τη χρονιά, τόσο σε έμψυχο δυναμικό όσο και σε ταχύτητα παιχνιδιού, ακόμη και από τη μία προπόνηση το καταλαβαίνεις. Τα τελευταία τρία παιχνίδια περιμένω τώρα να κάτσω να τα δω, γιατί είδα μόνο ένα μικρό χρονικό διάστημα του παιχνιδιού με τον ΠΑΟΚ Β. Τι έμαθα σήμερα; Έμαθα πώς λειτουργούν ορισμένα πράγματα στην καθημερινότητα, στην προπόνηση, ποιες είναι οι συνήθειες των ποδοσφαιριστών. Τέτοια πράγματα…».
Μέσα σε μία εβδομάδα, ο Μακεδονικός θα δώσει δύο κρίσιμες αναμετρήσεις, στην Ηγουμενίτσα με τον Θεσπρωτό και στην έδρα του κόντρα στον Αλμωπό Αριδαίας. Ποια είναι τα πρωταρχικά πλάνα σου; Τι αισθάνεσαι ότι πρέπει να αλλάξεις, να διορθώσεις ή να διατηρήσεις;
«Απ’ ό,τι είδα, είναι μια ομάδα που έχει εξαιρετικά αποδυτήρια και αυτό οφείλεται στο προπονητικό τιμ, που έφυγε, και στους ίδιους τους ποδοσφαιριστές αλλά και στην διοίκηση της ομάδα. Οπότε αυτό πρέπει να διατηρηθεί. Και νομίζω ότι, όπως γίνεται και πάντα ουσιαστικά, πρέπει να δουλέψουμε λίγο παραπάνω αυτές τις μέρες το κομμάτι της ψυχολογίας. Καμιά φορά, η ψυχολογία έχει να κάνει με το “γνωρίζω τι είναι να κάνω”. Τα παιδιά είναι έμπειρα, αρκετά από αυτά. Και ουσιαστικά θα πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη σε μας».
Τέλος, πες μας λίγα λόγια για την εμπειρία σου στην ομάδα της ΜΚΟ που βοηθά παιδιά πρόσφυγες, την ARSIS…
«Αυτό ήταν ένα κομμάτι της ζωής μου το οποίο ήταν το πιο διδακτικό κομμάτι που είχα ποτέ. Έμεινα εκεί δύο οκτάμηνα. Κάθε παιδί είχε μια ιστορί να πει. Άλλο παιδί σού την έλεγε από την πρώτη μέρα κι άλλο παιδί, που ήταν πιο κλειστό, σου την έβγαζε αργότερα. Ήταν μια κατάσταση στην οποία άνθρωποι νεαρής ηλικίας, από διαφορετικές κουλτούρες, με τρομακτικές εμπειρίες, καταφέραμε να φτιάξουμε ομάδα ποδοσφαίρου και ξαφνικά να λέμε “εμείς”.
Έμαθα πάρα πολλά πράγματα, από καθένα από αυτά τα παιδιά. Ήταν συνταρακτική περίοδος και ήταν κάτι που στην αρχή δεν το περίμενα ότι θα εξελισσόταν έτσι. Θυμάμαι ότι ήταν τόσο όμορφα που, όταν τελείωσε η οκτάμηνη σύμβαση, οι άνθρωποι εκεί με παρακαλούσαν να μείνω, γιατί τα παιδιά με ήθελαν. Και, αν θυμάμαι καλά, δεν είχα δεύτερο οκτάμηνο και με πλήρωσαν με χρήματα της δομής για να πάω ξανά! Και γελούσαμε. Με θλίψη στο μάτι, αλλά γελούσαμε. Αυτό τώρα μου το ξέθαψες…»
