ΕΙΔΗΣΕΙΣ
Ο 32χρονος μέσος που εντάχθηκε στην ομάδα των “πράσινων” το 2018, “κρεμάει” τα παπούτσια του, για να αναλάβει καθήκοντα προπονητή.
Άλλος ένας ποδοσφαιριστής πήρε τη μεγάλη απόφαση να “κρεμάσει” τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια. Πρόκειται για τον Άκη Γεωργίου ο οποίος ανακοίνωσε ότι πλέον θα ασχοληθεί μόνο με την προπονητική.
Αναλυτικά:
“Μετά από 365 συμμετοχές σε παιχνίδια, μετά από ανόδους, μετά από κύπελλα, μετά από αμέτρητες ώρες προπόνησης, μετά από εκατοντάδες ταξίδια σε πόλεις και χωριά, μετά από αμέτρητες ώρες ταξιδιών με λεωφορεία, αεροπλάνα και πλοία, μετά από πολλές στιγμές χαράς, πολλές στιγμές λύπης, τραυματισμούς, αποθεραπείες, αποκαταστάσεις, φυσικοθεραπείες, μετά από ατελείωτες ώρες αυτοκριτικής, ατελείωτες ώρες συζητήσεων στα αποδυτήρια ή εκτός γηπέδου, μετά από μαθήματα ζωής, διαχείρισης άγχους και θυμού, μετά από 15 χρόνια στα γήπεδα ως ποδοσφαιριστής, ήρθε η στιγμή..
Η στιγμή που εδώ και δυο χρόνια σκέφτομαι και προετοιμάζομαι κατάλληλα να πω «ως εδώ»!Ως εδώ, μπορώ. Ως εδώ αντέχω να δίνω τα πάντα για μένα, την οικογένεια μου, τους δικούς μου ανθρώπους αλλά και για όλους αυτούς που με εμπιστεύτηκαν, με στήριξαν και με διάλεξαν να είμαι μέλος της ομάδας τους.
Μετά από 15 χρόνια ήρθε η στιγμή να αφήσω στην άκρη τα ποδοσφαιρικά μου παπούτσια..
Ήρθε η στιγμή να τα κοιτάω και να μου θυμίζουν όλα αυτά τα όμορφα που πέρασα. Όλους αυτούς τους φίλους που έκανα, όλους αυτούς που σε κάθε πόλη που πέρασα κατανόησαν και σεβάστηκαν τον Άκη, πρώτα ως άνθρωπο και έπειτα ως ένα «εργαλείο» για την ομάδα τους.
Άλλωστε αυτό που μένει από το ποδόσφαιρο είναι οι γνωριμίες, οι φιλίες, οι ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ και αυτό θα το λέω συνέχεια. Και στον εαυτό μου αλλά και σε όλους αυτούς που θα συναντήσω από εδώ και πέρα, αν είμαι τυχερός και ικανός, στον χώρο του ποδοσφαίρου.
Ένα όνειρο μου πραγματοποιήθηκε. Κατάφερα να έχω τον ρόλο του ποδοσφαιριστή..
Πλέον το όνειρο θα συνεχιστεί από έναν άλλον ρόλο, αυτόν του προπονητή.Υπήρξαν και υπάρχουν άνθρωποι σε όλη αυτή την πορεία που μου δίδαξαν πολλά. Μου δώσαν ευκαιρίες, με βελτίωσαν, μου μάθαν να σέβομαι το ποδόσφαιρο, μου μάθαν να μην τα παρατάω στα δύσκολα, μου μάθαν να αντέχω όταν άλλοι δεν θα το έκαναν, μου μάθαν το ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ.
Ο πρώτος που θα θυμάμαι και θα ευχαριστώ για ότι έχω πετύχει θα είναι ο παππούς μου που πλέον είμαι σίγουρος ότι είναι περήφανος για μένα από εκεί ψηλά. Ήταν αυτός που με έτρεχε από τα 4 μου χρόνια στο γήπεδο, αυτός που έπαιρνε τις μπάλες να παίζω στη αυλή, αυτός που με «έσπρωξε» στην Ακαδημία της γειτονιάς μου, την Ακαδημία της Αθλητικής Ένωσης Ποντίων Κατερίνης. Μα δυστυχώς όταν μου δόθηκε η ευκαιρία και μπήκα στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο, το 2007, δεν πρόλαβε να δει από κοντά, αυτό που προετοίμαζε τόσα χρόνια.
Δεύτερον, οι γονείς, οι οποίοι από χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά μιας και βρίσκονται στο εξωτερικό, ήταν και είναι δίπλα μου σε κάθε απόφαση που έπαιρνα, είτε αυτή ήταν καλή είτε αυτή δεν πήγαινε και τόσο καλά, Αυτοί, εκεί δίπλα.. Να στηρίζουν, να εμψυχώνουν, να παροτρύνουν και αρκετές φορές να συμπονούν.. Από το τηλέφωνο, από βιντεοκλήση.
Ευχαριστώ τον προπονητή Γιάννη Ζωγράφο, που το 2004 επιστρέφοντας εγώ από την Γερμάνια, στα 18 μου και με αποχή περίπου 4 μηνών από το ποδόσφαιρο λόγω Πανελληνίων, με «έπιασε» από το χεράκι και από το Τοπικό με πήρε μαζί του στην Δ Εθνική. Και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα..
Ευχαριστώ τον προπονητή Γιώργο Βαζάκα που με δική του εισήγηση υπέγραψα το πρώτο μου επαγγελματικό συμβόλαιο και αν και άπειρος και μικρός με εμπιστεύτηκε σε κάποια παιχνίδια. Πρώτο πρωτάθλημα μαζί του λοιπόν και άνοδο στην Β΄Εθνική..
Η απειρία όπως είπα και πριν ήταν ένας παράγοντας να δοθώ δανεικός σε άλλη ομάδα ώστε να παίζω περισσότερο και να βελτιωθώ. Εκεί συναντώ τον προπονητή Γιώργο Καμπερίδη, ο οποίος είναι ο επόμενος που θα ευχαριστήσω. Για την πειθαρχία που μου έμαθε, για την επιμονή του σε μένα αλλά και την βελτίωση που αναζητούσα και μου έδωσε απλόχερα και σε αυτή την ομάδα αλλά και στις συνολικά 3 φορές που συνεργάστηκα μαζί του.
Επόμενη στάση Γρεβενά. Μια πόλη και ομάδα που μου έδωσε «αυτοπεποίθηση» και ποδοσφαιρική «μαγκιά». Καταφέραμε πολλά χάρη στον τότε Πρόεδρο τον κύριο Παπαϊωάννου τον οποίο θα ευχαριστώ κάθε φορά που μου δίνεται η ευκαιρία.
2011. Χρονιά που μπόρεσα να ανέβω το μεγαλύτερο σκαλοπάτι στην καριέρα μου. Ηρακλής Θεσσαλονίκης.
Ο προπονητής Λεωνίδας Μπίλης (Leonidas Bilis) ήταν αυτός που με πίστεψε και με πήρε μαζί του μιας και είχε προηγηθεί η συνεργασίας μας σε άλλη ομάδα. Τον ευχαριστώ για αυτή την ευκαιρία που μου έδωσε και αγωνίστηκα σε αυτή την ομάδα.
Στην ίδια ομάδα έρχεται ο προπονητής Σούλης Παπαδόπουλος που χωρίς να με ξέρει, χωρίς να έχω την μεγάλη εμπειρία ή όνομα, με ρίχνει στη «μάχη» ποντάροντας πολλά επάνω μου και ελπίζω να μην τον απογοήτευσα τότε.
Γιώργος Στράντζαλης. (Strantza Giorgos) Ο επόμενος μου προπονητής στην ομάδα του Ηρακλή. Ένας προπονητής που έκανα αυτό που ζητούσε και μου έμαθε να αγωνίζομαι και σε άλλη θέση από αυτή που ήξερα. Ευχαριστώ Γιώργο για όλα.
Άφησα τελευταίο τον Πρόεδρο που με πήρε στον Ηρακλή Θεσσαλονίκης. Τον αείμνηστο Θοδωρή Παπαδόπουλο που πίστεψε και αυτός προσωπικά σε εμένα. Σε ευχαριστώ Τέο.
Τύρναβος 2013.Είχα την τύχη και την τιμή να συνεργαστώ με έναν γίγαντα του Ελληνικού ποδοσφαίρου. Το όνομα του; Άγγελος Διγκόζης. (αγγελος διγκοζης)
Ένας προπονητής που μου έμαθε να χρησιμοποιώ τα θετικά μου στοιχεία έτσι ώστε να μην φαίνονται όσα αρνητικά είχα. Μου έμαθε να ξέρω που πηγαίνω μέσα στο γήπεδο, πως να αντιμετωπίζω κάθε αντίπαλο, πως να δημιουργώ φάσεις, πως να μην γκρινιάζω όταν δεν ερχόταν μια πάσα όπως την περίμενα. Και χαίρομαι που έχω την τύχη και μιλάω ακόμα και τώρα μαζί του για ότι με απασχολεί. Σε ευχαριστώ για όλα Άγγελε.
Επόμενος προπονητής ο Απόστολος Χαραλαμπίδης. Ένας προπονητής που εκτός από παικτικά με βοήθησε να προετοιμαστώ και προπονητικά μιας και δε θα το κρύψω έχω πολλές δικές του ασκήσεις και προπονήσεις στο αρχείο μου που είμαι σίγουρος θα με βοηθήσουν σε αυτό που θέλω να κάνω.
2015 και επιστροφή στην πόλη μου και δεύτερη θητεία στον Πιερικό. Νίκος Ζαλίκας ο προπονητής. Ένας ΆΝΘΡΩΠΟΣ με όλη τη σημασία της λέξης. Και νομίζω πως αυτό υπερέχει σε όλα τα υπόλοιπα. Ευχαριστώ για όλα κύριε Νίκο.
Επόμενη στάση Λάρισα και Απόλλων Λάρισας. Σάκης Θεοδοσιάδης ο προπονητής που παρόλο προερχόμουν από 5μηνη απουσία λόγω χειρουργείου έπεισε την ομάδα να με πάρει και τον ευχαριστώ πολύ.
Μετά από 6 μήνες στην Λάρισα συναντώ στην Κατερίνη τον συνομήλικο μου Κώστα Παπαδόπουλο ως προπονητή, φρέσκο στον χώρο, όμως ήταν αυτός που με «έφτιαξε» μετά από τραυματισμό και μπόρεσα να πατήσω ξανά στα πόδια μου. Σε ευχαριστώ Κώστα. Στην ίδια ομάδα θα πρέπει να αναφερθώ και στον τότε Πρόεδρο και τώρα Αντιδήμαρχο Κατερίνης, τον κύριο Συμεωνίδη (Ιωάννης Συμεωνίδης) για όλα αυτά που κατάφερε με την τότε ομάδα που συνεργαστήκαμε. Να είσαι καλά κύριε Γιάννη.
Πλέον, νιώθοντας ξανά καλά και δυνατός τολμώ να μετακομίσω στην Ρόδο και την ομάδα του Διαγόρα. Το 2017. Με προπονητή τον Ανδρέα Σταύρου (Ανδρεας Σταυρου) που εισηγείται την απόκτηση μου. Στην Γ Εθνική με τον Διαγόρα συνεργάστηκα επίσης με τον προπονητή Νίκο Παντέλη (Νίκος Παντέλης), έναν προπονητή που μπόρεσε με τον δικό του μοναδικό τρόπο να με κάνει να το γουστάρω. Σε ευχαριστώ πολύ κόουτς.
2018. Καλοκαίρι. Συνεχίζω στον νησί της Ρόδου αλλά αυτή τη φορά στην ομάδα του Ιάλυσου όπου για προσωπικούς λόγους η συνεργασία μας κράτησε για 2 μήνες, Παρόλα αυτά γνώρισα τον Πρόεδρο κύριο Μιχάλη Χατζηνικήτα (Mixalis Xatzinikitas), έναν άνθρωπο που για δυο μήνες έκανε πάρα πολλά για μένα και τον ευχαριστώ.
Σεπτέμβριος 2018. Η σκέψη μου ήταν να φύγω από την Ρόδο. Μα τελικά προκύπτει η πρόταση από την ομάδα της Ρόδου από τον Γενικό Αρχηγό της ομάδας Νικήτα Μαλλιάκα (NikitasSoula Malliaka). Μια ομάδα που μόλις έχει υποβιβαστεί στο τοπικό πρωτάθλημα και προσπαθεί να αναγεννηθεί πιο δυνατή και πιο ικανή για να επιστρέψει στην Γ Εθνική και να συνεχίσει την ανοδική της πορεία. Εκεί είχα την ευκαιρία να συνεργαστώ με τον Σάκη Δέδε (Dedes Sakis) ως προπονητή, έναν άνθρωπο που μπόρεσε να με «απελευθερώσει» μέσα στο γήπεδο και να βρω ηρεμία και συγκέντρωση σε αυτό που έκανα. Σε ευχαριστώ κόουτς.
Χαίρομαι που μπόρεσα να βοηθήσω και γω στην άμεση επιστροφή της ομάδας στην Γ Εθνική. Συνεργάζομαι με τον Πρόεδρο, Τόνι Μαρτίνη (Tonis Martinis) που εκτός από το ευχαριστώ για την ποδοσφαιρική μας συνεργασία και τον σεβασμό μου απέναντί του, θα εκφράσω και το ΜΕΓΑΛΟ ευχαριστώ μιας και ήταν αυτός που μου έδωσε το «σπρώξιμο» να μπω στον χώρο της προπονητικής και μαζί με τον κύριο Γιάννη Κάππο (Υαλοδυναμική Ροδου) με επέλεξαν και με εμπιστεύτηκαν στην Ακαδημία της ομάδας για τα πρώτα μου βήματα στην προπονητική και αυτό θα το θυμάμαι για πάντα. Και για τις ποδοσφαιρικές στιγμές αλλά και για το ότι χάρη στην πρόταση τους και την παραμονή μου στο Νησί της Ρόδου είχα την τύχη να γνωρίσω την υπέροχη γυναίκα που αυτή τη στιγμή είμαι παντρεμένος μαζί της και έχουμε μαζί ένα πανέμορφο αγγελάκι ψηλά στον ουρανό να μας χαμογελάει και να μας προσέχει.
Την Άννα μας..
Ευχαριστώ κύριε Μαρτίνη, Ευχαριστώ κύριε Κάππο. Ευχαριστώ Νικήτα Μαλλιάκα.
Ξεκινάει η προπονητική μου λοιπόν προσπάθεια, ωστόσο συνεχίζω να παίζω μπαλίτσα στο τοπικό πρωτάθλημα και την ομάδα του ΑΕΡΑ μέχρι τον Μάρτιο του 2020.
Πλέον νιώθω έτοιμος να πω το «αντίο», μα προετοιμάστηκα καιρό και σίγουρα σε αυτή την απόφαση βοήθησε ότι ταυτόχρονα ξεκίνησα την προπονητική και έχω σκοπό να καταφέρω περισσότερα και από αυτά που μπόρεσα ως ποδοσφαιριστής.
Νιώθω υπερήφανος για τον Άκη και γεμάτος από όλες αυτές τις εμπειρίες και πλέον μπορώ να «κατέβω» από το τρένο αυτό με ψηλά το κεφάλι και να ανέβω στο «τρένο» που έρχεται και να μεταφέρω όλες αυτές τις εμπειρίες και γνώσεις σε παιδιά και ενήλικες με σκοπό να έχουν την κατάλληλη γνώση, προετοιμασία, εκπαίδευση και ελπίζοντας να τους ολοκληρώσει ως προσωπικότητες και ως ποδοσφαιριστές..
Επόμενη στάση;
Προπονητική!
«Τα καλύτερα είναι αυτά που ακόμη δεν έχουμε δει..
Μιας και κρύβονται στο αύριο και θα ‘ρθει η στιγμή..»”
