ΕΙΔΗΣΕΙΣ
Διαγόρας: Πέρασαν κιόλας 12 ολόκληρα χρόνια, από τότε που ο Γιάννης Κοσκινιάτης αποφάσισε να μας στερήσει την παρουσία του, το χαμόγελο και το ποδοσφαιρικό του πάθος.
Το 12sports θυμάται τη μέρα που «έφυγε» ο Κοσκινιάτης…
«Ήταν 29 Οκτωβρίου του 2008. 12 χρόνια μετά, κανείς δεν τον έχει ξεχάσει. Ο Γιάννης, δεν θα είναι ποτέ μόνος, γιατί χιλιάδες σκέψεις, οι δικές μας σκέψεις, θα τον συντροφεύουν. Υπό άλλες συνθήκες, η ημέρα εκείνη, θα ήταν μια μέρα γιορτής για το ποδόσφαιρο του νησιού…
Ο Διαγόρας, λίγους μήνες μετά την επιστροφή στη Β’ Εθνική ύστερα από 16 χρόνια, υποδεχόταν τον Ολυμπιακό για το Κύπελλο Ελλάδος. Στερημένοι από ανάλογες παραστάσεις, ετοιμαζόμασταν για το γήπεδο από νωρίς…
Η ώρα είχε φτάσει. Το γήπεδο γεμάτο, από οπαδούς τόσο του Διαγόρα, όσο και του Ολυμπιακού Πειραιώς. Τραγούδια, συνθήματα και κλίμα ανάλογο μιας συνάντησης ανάμεσα σε μια ομάδα του νησιού μας και τον πρωταθλητή Ελλάδος.
Το ξεκίνημα για τον Διαγόρα όμως, δεν ήταν το ιδανικό. Οι «ερυθρόλευκοι» του Ερνέστο Βαλβέρδε, προηγήθηκαν με τον Όσκαρ στο 14′. Παρά το γεγονός, οι γηπεδούχοι δεν το έβαλαν κάτω και με γκολ του Τριανταφύλλου στο 29’ έφεραν το ματς στα ίσια και έδειξαν πως για μια ακόμη χρονιά, ήταν διατεθειμένοι να βγάλουν το «λάδι» στον πρωταθλητή. Αυτό, έμελλε να είναι και το σκορ του ημιχρόνου. Όμορφο ποδόσφαιρο, εξαιρετική εμφάνιση από τον Διαγόρα και ευκαιρία για όλους μας να στήσουμε «πηγαδάκια» στο ημίχρονο και να αναπτύξουμε τις δικές μας αγωνιστικές θεωρίες.
Μόνο που τα πράγματα… δεν έγιναν ακριβώς έτσι. Οι ψίθυροι άρχισαν και το περιεχόμενο τους δεν ήταν καθόλου ευχάριστο. «Μάθατε τίποτα για τον Μπόσκι;», ρωτάει ένας φίλαθλος. «Ακούστηκε ότι αυτοκτόνησε!», συμπλήρωσε και μας «πάγωσε» το αίμα. Τον κοιτάζαμε με απορία, αλλά και φόβο. Το ίδιο και αυτός εμάς. Δεν γνωρίζαμε πώς να αντιδράσουμε. Ήταν χοντρό, ήταν τρελό για να είναι πλάκα, αλλά για τον ίδιο ακριβώς λόγο, δεν μπορούσε να είναι και αλήθεια.
Κρατήσαμε τις αμφιβολίες μας, μέχρις ότου μας πει κάποιος πραγματικά τι γίνεται. Μ’ αυτά και μ’ αυτά, είχε έρθει η ώρα για τη σέντρα του δευτέρου μέρους. Τίποτα απολύτως όμως δεν θύμιζε πια γιορτή. Τίποτα δεν ήταν ίδιο, σε ένα κλίμα βαρύ κι ασήκωτο. Τότε, όσοι βρισκόμασταν στο γήπεδο, αρχίσαμε σταδιακά να συνειδητοποιούμε πως αυτό που τρομάζαμε να πιστέψουμε, ήταν αλήθεια. Η ΘΥΡΑ 6 κατέβαζε τα πανό της, οι φίλοι του Διαγόρα δεν έβγαζαν τσιμουδιά και εκείνοι του Ολυμπιακού κοιτούσαν με απορία. Λίγα λεπτά αργότερα, δεν ακουγόταν τίποτα και από κανέναν. Ο γηραιός της πόλης, με τους παίκτες του να μην έχουν ειδοποιηθεί για τη φήμη που άρχισε να επιβεβαιώνεται, έκανε το 2-1 και πάλι με τον Τριανταφύλλου. Το «γκολ» που βγήκε από μέσα τους, δεν ακούστηκε ούτε μέχρι τον αγωνιστικό χώρο.
Όπως δεν ακούστηκε και εκείνο στο 2-2 του Ντιόγο, ένα λεπτό αργότερα. Κι όσο τα λεπτά κυλούσαν, άκουγε κανείς μόνο τον ήχο της μπάλας και τις οδηγίες των προπονητών. Μέχρι το 77’. Τότε τα φώτα έσβησαν και το γήπεδο πλημμύρισε από σκοτάδι, όπως και οι ψυχές μας. Στιγμή σημαδιακή, τρομακτική, αλλά και απαραίτητη όπως τελικά αποδείχθηκε, για να αποχαιρετήσει ένα ολόκληρο στάδιο τον ποδοσφαιριστή, τον άνθρωπο, τον φίλο, τον γνωστό, τον συγγενή, τον άγνωστο Γιάννη Κοσκινιάτη…
Όσοι ήταν μέσα σε αυτούς τους 3.500 φιλάθλους που έδωσαν το παρών σε αυτή την αναμέτρηση, θυμούνται και καταλαβαίνουν πως ότι και να γράψουμε, δεν γίνεται να εκφράσουμε τα συναισθήματα και το κλίμα εκείνης της στιγμής. Το όνομά του, γίνεται σύνθημα που σπάει την «παγωμάρα». Ακούγεται από τη ΘΥΡΑ 6 και σιγά σιγά από το υπόλοιπο γήπεδο. Οι παίκτες του Παύλου Δερμιτζάκη, δεδομένης της διακοπής, ρωτάνε να μάθουν τι έγινε. Το γεγονός, δεν μπορούσε να μείνει άλλο κρυφό…
Βλέποντας τους συμπαίκτες του Γιάννη να κλαίνε σαν μωρά παιδιά και να χτυπιούνται στο έδαφος, κάθε ίχνος ανδρικού εγωισμού εξαφανίστηκε και τα δάκρυα κύλησαν από μόνα τους. Τραγωδία! Μόνο αυτή η λέξη, με τη μεγάλη σημασία, μπορεί να περιγράψει όλα όσα έγιναν εκείνη την ώρα.
Τα φώτα ξαφνικά άναψαν και πάλι. Ο αγώνας έπρεπε να συνεχισθεί και οι «κυανέρυθροι» να παλέψουν για να αφιερώσουν μια μεγάλη νίκη στη μνήμη του φίλου τους. Αυτός ήταν και ο όρκος που έδωσαν άλλωστε πριν μπουν ξανά στο γήπεδο, με την ψυχολογία τους όμως να είναι ήδη «κατεστραμμένη». Το τι ακολούθησε, είναι λίγο πολύ γνωστό. Στο αγωνιστικό μέρος, ο Ολυμπιακός, πριν από 12 ακριβώς χρόνια, πήρε την πρόκριση. Και ο Γιάννης, μια απόφαση που μα τον Θεό, ακόμη δεν μπορούμε να καταλάβουμε…»
