Γιώργος Μητσιμπόνας: «Μαύρη» επέτειος – Όταν έφυγε για την «γειτονιά των αγγέλων» (vids)

Δεν χρειάζονται μόνο παρά ελάχιστα δευτερόλεπτα και θα το συνειδητοποιήσεις… Μερικές φορές μάλιστα ένα και μόνο φτερούγισμα των βλεφάρων αρκεί να σε παρασύρει στην αιωνιότητα, πριν σε πλημμυρίσει μια γαλήνη που όμοιά της δεν έχεις ξανανιώσει… Είναι το διαβατήριό σου, λένε… Για τη γειτονιά των αγγέλων…

Την κρίσιμη εκείνη στιγμή ο χρόνος παγώνει και σαν κακόγουστη φάρσα, σκηνοθετημένη θαρρείς από καιρό, κάποιος περιμένει υπομονετικά να κόψεις το ένα και μοναδικό εισιτήριο για να αρχίσει να ξετυλίγει την μπομπίνα με το ασπρόμαυρο φιλμ όλης σου της ζωής… Αυτό λένε αλαφρώνει την ψυχή σου ξεκουράζοντας τα μάτια από την εκθαμβωτική λάμψη που ποτίζει το διάβα σου… Σε αυτό, όλες τις σκηνές τις έγραψες μόνος σου…

Είναι άλλωστε και το μόνο που έχεις δικαίωμα να στριμώξεις στις αποσκευές σου για το ταξίδι… Κάποιοι μάλιστα υποστηρίζουν πως το βλέπεις ξανά και ξανά και οι σκηνές που έπαιξες σωστά θα σου χαρίζουν απλόχερα αιώνια ευτυχία… Παράδεισο αποκαλούν αυτό το κομμάτι… Σε όσες πάλι η «ερμηνεία» σου ήταν ερασιτεχνική, θα νιώθεις τη δυστυχία που προκάλεσες στους άλλους, εγκλωβισμένος διαρκώς σε έναν λαβύρινθο που θα βλέπεις την έξοδο, όχι όμως το μονοπάτι που οδηγεί σε αυτήν… Και αυτό το κομμάτι είναι η Κόλαση…

Το μόνο σίγουρο είναι πως ο Γιώργος Μητσιμπόνας τη μόνη δυστυχία που προκάλεσε στους συνανθρώπους του ήταν πως έκοψε το ένα και μοναδικό εισιτήριο πολύ νωρίς, αφήνοντας πίσω του δυσαναπλήρωτο κενό και πόνο… Αυτό βλέπεις ήταν το τίμημα για να γίνει συμπαίκτης των αγγέλων…

13 του Σεπτέμβρη, παραμονή του Σταυρού πριν ακριβώς 24 χρόνια, ο Γιώργος είχε αδόκητο ραντεβού με τον Χάρο και τη μεταγραφή του σε άλλες αλάνες, άλλα γήπεδα που φωτίζουν αιώνιο φως… Το καμάρι του Κάμπου που είχε ταξιδέψει στα ουράνια μια ολόκληρη πόλη, έπαιρνε τον ίδιο δρόμο, χωρίς όμως επιστροφή… Οι τίτλοι τέλους έπεφταν με φόντο γκρι, ηλιοκαμένο… Όπως αυτό της ασφάλτου λίγο έξω από το χωριό Γιάννουλη, όντας το τελευταίο θύμα μιας κατάρας που θέλει την ομάδα της ΑΕΛ να χάνει τα παιδιά της στην άσφαλτο, επιβεβαιώνοντας παράλληλα πως μερικές ιστορίες είναι τόσο άδικες που σε αναγκάζουν, όσο δύσκολο και αν φαντάζει, να ξεκινήσεις από το τέλος τους…

Ήταν λίγο πριν το μεσημέρι ενός ακόμα Σαββάτου υποταγμένου στο έλεος του αδυσώπητου ήλιου που είχε καταλάβει από νωρίς τη θέση του στον φιλόξενο ουρανό του Κάμπου και ο Γιώργος Μητσιμπόνας αναχωρούσε, μαζί με τον Νίκο Μίχο, από τη Λάρισα – μετά το τέλος της προπόνησης με τα παιδιά της ακαδημίας ποδοσφαίρου του ΑΟΔ Λάρισας – για τον Τύρναβο. Εκεί τους περίμενε η ομάδα της Α.Ε. Τυρνάβου για να ταξιδέψουν στην Κοζάνη, όπου είχε προγραμματιστεί φιλικό παιχνίδι με την τοπική ομάδα.

Τότε ήταν που η δολοπλόκος ζωή τον έκανε να μοιάζει με μαριονέτα παραδομένη στις ορέξεις της και σκηνοθετώντας περίεργες συγκυρίες που καιροφυλακτούν σχεδόν πάντα πίσω από μια τεράστια συμφορά, απέδειξε πως δεν τον υπολόγιζε πια… Η μάλλον τον προόριζε για κάτι ανώτερο…

Κάποια χαρτιά που έπρεπε να φωτοτυπήσει και να επιστρέψει, ανάγκασαν τον Γιώργο να γυρίσει πίσω κι εξαιτίας αυτής της καθυστέρησης, οι δύο άντρες να χάσουν το πούλμαν της αποστολής. Αν και το ρεζερβουάρ ήθελε πολύ ακόμα να αδειάσει, αποφάσισαν να σταματήσουν για βενζίνη στο χωριό Γιάννουλη, προκειμένου να αποφύγουν στη συνέχεια άλλες στάσεις στον δρόμο. Ο Μητσιμπόνας μάλιστα προσφέρθηκε να ξεκουράσει τον Μίχο ο οποίος βρισκόταν διαρκώς στο τιμόνι τις τελευταίες ημέρες και κάθισε στη θέση του οδηγού του μοιραίου «Opel corsa». Σε λιγότερο από ένα χιλιόμετρο ένας μοιραίος ελιγμός, προκειμένου να αποφευχθεί η σύγκρουση με ένα αγροτικό που βγήκε απότομα από το χωματόδρομο στον κεντρικό, δεν θα άφηνε πολλά περιθώρια. Το αμάξι στο οποίο επέβαιναν οι δυο άντρες βρέθηκε στο αντίθετο ρεύμα και συγκρούστηκε πλαγιομετωπικά στο 5ο χλμ του δρόμου Λάρισας – Τύρναβου με το φορτηγό του 72άχρονου Σταύρου Τζιάτζια από την Αγιά Λάρισας.

Τα τραύματα του Γιώργου αποδείχθηκαν τα πιο σοβαρά εκ των τριών. Μεταφέρεται αμέσως στον Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Γενικού Νοσοκομείου Λάρισας και από εκεί οδηγείται κατευθείαν στο χειρουργείο. Πριν καν ωστόσο ξαπλώσει στο χειρουργικό κρεβάτι, αφήνει την τελευταία του πνοή, χάνοντας ίσως τη μοναδική μάχη εντός και εκτός γηπέδου…

Επίσημα αίτια θανάτου σύμφωνα με τον διευθυντή της κλινικής, κ. Αγορογιάννη, τα πολλαπλά κατάγματα και η ακατάσχετη εσωτερική αιμορραγία. Τραγικές φιγούρες, η σύζυγός του Βάσω και οι δύο κόρες του που ξεσπούν σε λυγμούς μόλις οι γιατροί ανακοινώνουν το θάνατο του αγαπημένου τους.

Την ίδια ώρα, η αποστολή της ΑΕΛ που έχει αναχωρήσει χωρίς τους Μητσιμπόνα, Μίχο, κάνει στάση στα Σέρβια, όπου ο συμπαίκτης τους Στ. Γκουντελίτσας, αφού πληροφορείται τηλεφωνικώς από τον πατέρα του αδικοχαμένου άσου το τραγικό γεγονός, ενημερώνει, τόσο τον προπονητή του Μιχάλη Ζιώγα, όσο και τον γενικό αρχηγό Αλέξανδρο Μπότη. Η είδηση επιβεβαιώνεται μετά από επικοινωνία με συγγενείς του Μητσιμπόνα και όλα τριγύρω γίνονται θολά… Τα μάτια δακρύζουν και το βλέμμα φορτωμένο με ανθρώπινο καημό λογχίζει υπόσχεση να μην ξεχαστεί ποτέ ο αρχηγός και η φανέλα με το «4» στην πλάτη… Ένα νοερό «γιατί;» που θα μείνει για πάντα αναπάντητο, πλανάται μετέωρο…

Η είδηση αντηχεί αστραπιαία στην πόλη που αγάπησε όσο τίποτα και μοιάζει με ψέμα… Ο Γιώργος δεν ζει πια…

Επιθανάτιος ρόγχος

Την επομένη, Κυριακή είναι μια μέρα δύσκολη… Η θεσσαλική γη ανοίγει τα σπλάχνα της για να υποδεχθεί ένα γνήσιο τέκνο της και ταυτόχρονα ένας επιθανάτιος ρόγχος θα σκίσει τον ουρανό, ακολουθώντας τον εκεί ψηλά. Πλήθος κόσμου, επώνυμοι και ανώνυμοι, συγγενείς και φίλοι, γνωστοί και άγνωστοι θα πουν το τελευταίο αντίο σε έναν δικό τους άνθρωπο.

«…μπορεί ο Γιώργος Μητσιμπόνας να μην βρίσκεται πλέον ανάμεσά μας, όμως το παράδειγμά του αποτελεί οδηγό και έμπνευση για τις νέες γενιές των Λαρισαίων και κυρίως για όλους αυτούς που καλούνται να γίνουν άξιοι συνεχιστές της ιδέας που ονομάζεται ΑΕΛ», αναφερόταν χαρακτηριστικά στην επίσημη ανακοίνωση της ομάδας στην οποία ανδρώθηκε ποδοσφαιρικά.

Την ίδια ημέρα η μεγάλη αγάπη του, η ΑΕΛ επικρατούσε, εκτός έδρας, 3-2 του Λεβαδειακού και ο Γιώργος θα έφευγε νικητής…

Νικητής όπως είχε μάθει να βγαίνει από τον αγωνιστικό χώρο ανεξαρτήτου αποτελέσματος, έχοντας καταθέσει και την ψυχή του.

Τα όνειρα μιας ολόκληρης πόλης…

Από τότε που αγωνιζόταν στην ομάδα του χωριού του, τον Οικονόμο Τσαριτσάνης (διοργανώνει κάθε χρόνο τουρνουά στη μνήμη του που φέρει και το όνομά του), πριν τον ξεχωρίσει γρήγορα η Ένωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων και γίνει βασικό στέλεχος της μικτής ομάδας, με τη φανέλα της οποίας αγωνίστηκε και στο εξωτερικό σε ηλικία μόλις 17 ετών.

Πριν καν ενηλικιωθεί, ρίχνοντας ο ίδιος νερό στον μύλο με τις εμφανίσεις του, η φήμη του γιγαντωνόταν έξω από τα σύνορα του χωριού του και δύο χρόνια αργότερα, το 1981 υπέγραφε το πρώτο επαγγελματικό του συμβόλαιο με την πρώτη και παντοτινή του αγάπη ΑΕΛ, μετά από σκληρές και περιπετειώδεις διαβουλεύσεις επί διοικήσεως Σίμου Παλαιοχωρλίδη.

Το βάπτισμα μάλιστα του πυρός με τους «βυσσινί», θα έπαιρνε στις 10 Ιανουαρίου του 1982 στα Γιάννινα με αντίπαλο τον τοπικό ΠΑΣ, τοποθετούμενος σε θέση σέντερ φορ (!) από τον τότε προπονητή του, Αντώνη Γεωργιάδη και έναν μήνα παρά τρεις ημέρες αργότερα (7 Φεβρουαρίου), το παρθενικό του γκολ στην Α΄ Εθνική θα χάριζε στην ομάδα του την εκτός έδρας νίκη (1-0) επί της Ρόδου. Η χρονιά ωστόσο που θα στιγματίσει τόσο την εξέλιξή του, όσο και την καριέρα του θα είναι η επόμενη, όταν και ο νέος προπονητής της ΑΕΛ, Γιάτσεκ Γκμοχ θα ανακαλύψει μία νέα πτυχή του αστείρευτου πηγαίου ταλέντου του και καθιερώνοντας τον Μητσιμπόνα ως κεντρικό αμυντικό, θα αναδείξει την ηγετική του υπόσταση.

Τα επόμενα χρόνια θα συνθέσει μαζί με τον Γιάννη Γκαλίτσιο (πατέρα του σημερινού αμυντικού της Μουσκρόν) ένα από τα καλύτερα κεντρικά αμυντικά δίδυμα στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, κερδίζοντας μια θέση στο πάνθεον αυτού, ενώ το όνομά του θα γραφτεί παράλληλα με χρυσά γράμματα και στην ιστορία της ΑΕΛ, η οποία την ίδια περίοδο διανύει τις πιο λαμπρές στιγμές της ύπαρξής της. Το 1985 μάλιστα θα σηκώσει το Κύπελλο Ελλάδας (επικρατώντας 4-1 του ΠΑΟΚ στο ΟΑΚΑ) και σαν να μην έφθανε αυτό, τρία χρόνια αργότερα, με δικό του εκπληκτικό γκολ στο 87′ (εναέριο βολέ ) επί του Ηρακλή – στο οποίο συμπυκνώθηκε σε μια στιγμή όλη την ιστορία της ΑΕΛ – θα σφραγίσει το πρώτο και μοναδικό πρωτάθλημα επαρχιακής ομάδας από τότε που γεννήθηκε το ελληνικό πρωτάθλημα. Υψώνοντάς το μάλιστα στον ουρανό του Κάμπου πάνω του θα αντικατοπτριστούν οι ελπίδες και τα όνειρα μιας ολόκληρης πόλης.

Αντίο, προσωρινό…

Την επόμενη χρονιά ωστόσο (1989) η αποχώρηση της διοίκησης Καντώνια θα οδηγήσει και τον ίδιο στην πόρτα της εξόδου και σε ηλικία 27 ετών, όντας και πλέον διεθνής, δεν θα δυσκολευτεί να βρει ποδοσφαιρική στέγη στον ΠΑΟΚ. Στην 3η και τελευταία του χρονιά εκεί μάλιστα, όντας από τους κορυφαίους του «Δικέφαλου» (με τη φανέλα του οποίου μέτρησε 95 συμμετοχές και 3 γκολ) θα χάσει το Κύπελλο σε διπλούς τελικούς (1-1, 0-2) από τον μετέπειτα σταθμό της καριέρας του, Ολυμπιακό. Στην πρώτη του χρονιά στο λιμάνι όπου πήρε τη φανέλα βασικού σπίτι του, κατάφερε να φθάσει πάλι μέχρι τον τελικό του Κυπέλλου, αλλά έχασε για μία ακόμα φορά την ευκαιρία να ξαναστεφθεί κυπελλούχος, καθώς οι «ερυθρόλευκοι» ηττήθηκαν από τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ με γκολ του Βαζέχα (12/5/93).

Οι μεγάλες αγάπες όμως δεν ξεχνιούνται και το 1996 θα επιστρέψει στην ΑΕΛ όπου είναι πια βαριά… άρρωστη, προκειμένου να της δώσει το φιλί της ζωής. Μάταια όμως, αφού όχι μόνο δεν θα μπορέσει να ξυπνήσει μνήμες του ένδοξου παρελθόντος, αλλά η καθοδική πορεία της ομάδας, θα παρασύρει και αυτόν, με αποτέλεσμα δύο χρόνια αργότερα και αφού οι «βυσσινί» έχουν υποβιβαστεί, να μετακομίσει στον Τύρναβο, μετά από εισήγηση του τότε προπονητή της ΑΕΛ, Γιώργου Φοιρού, να απομακρυνθεί από την ομάδα (μετρώντας 344 συμμετοχές και 38 γκολ συνολικά).

Σκιές…

«Ποτέ δεν ήθελα να φύγω. Αγάπησα και αγαπώ αυτή την ομάδα. Όνειρο είχα να φορέσω τη φανέλα και δε θέλω να την αποχωριστώ. Συγκυρίες όμως και κάποια άλλα με αναγκάζουν να φύγω. Βαριά είναι η καρδιά μου, βαριά θα είναι και τα βήματά μου έξω από το Αλκαζάρ…», ήταν χαρακτηριστικά τα λόγια ενός ανθρώπου υπερβατικού, φτιαγμένου από το δυσεύρετο υλικό των ηρώων, μιας προσωπικότητας μεγαλύτερης από την πραγματικότητα στην οποία έμοιαζε καταδικασμένος να ζει. Αυτός ίσως να ήταν άλλωστε και ο λόγος που έφυγε νωρίς…

Και στις 21/11/2010 το «Αλκαζάρ», το σπίτι ενός παράξενου παραμυθιού με την πληρότητα και των δυο άκρων, το «σπίτι» του, σφράγισε τη βαριά σιδερένια πόρτα του, κλειδώνοντας μέσα του για πάντα πρόσωπα, ιαχές μα πάνω από όλα στιγμές και συναισθήματα. Όπως εκείνα που πρόσφερε απλόχερα ο Μητσιμπόνας… Ήταν η ημέρα της Παναγίας, ωστόσο η Λάρισα είχε τους δικούς της «αγίους» να τιμήσει… «Αγίους» που την προσέχουν πλέον από ψηλά και οι σκιές τους τριγυρνούν ακόμα κάπου μέσα εκεί, στο «Αλκαζάρ»… Με το «4» στην πλάτη και το περιβραχιόνιο του αρχηγού στο μπράτσο…

«Μια ιστορία θα σας πω
για του κάμπου τον υιό
ήτανε κόσμε παλικάρι
το πιο δροσερό κλωνάρι
ήτανε κόσμε ένα διαμάντι
των γηπέδων το μαύρο άτι
ήταν κόσμε παλικάρι
το πιο ένδοξο τεσσάρι

Στις δεκατρείς Σεπτέμβρη παραμονή σταυρού
είχε με τον χάρο ραντεβού
τον άρπαξε όμως ο θεός
για συμπαίκτη των αγγέλων
στο αιώνιο φως

Αφιερώνω ένα τραγούδι
για της Θεσσαλίας το πιο όμορφο λουλούδι
ο στρατηγός των βυσσινί
του δικεφάλου η ψυχή
ήτανε κόσμε παλικάρι
του θρύλου το καμάρι
Γιώργο κι αν έφυγες βιαστικά
ζεις ανάμεσά μας παντοτινά»

Αξιοσημείωτες στιγμές του Γιώργου Μητσιμπόνα:

– Ο Μητσιμπόνας έκανε ντεμπούτο με τα χρώματα της Εθνική Ελλάδος στις 18/1/1984, στην εντός έδρας ήττα με 3-1 από την Ανατολική Γερμανία, ενώ η τελευταία του συμμετοχή ήταν κόντρα στην Κύπρο το 1992, συμπληρώνοντας 26 εμφανίσεις με το εθνόσημο στο στήθος (1 γκολ).

– Σε έναν αγώνα πρωταθλήματος κόντρα στον ΟΦΗ, τράβηξε μια γραμμή με τις σκάρες των παπουτσιών του και με νεύμα υπεροχής είπε στον Νίκο Μαχλά: «Μικρέ, ως εδώ. Μην περάσεις αυτήν τη γραμμή, γιατί κάνει τζιζ»! Αποτέλεσμα ήταν ο Μαχλάς ο οποίος πραγματοποίησε και μία από τις μεγαλύτερες καριέρες Ελλήνων εκτός συνόρων, να μην «ξαναφανεί» στον αγώνα!

– Από τους 52 παίκτες της ΑΕΛ που έπαιξαν στα 18 ευρωπαϊκά παιχνίδια της ομάδας, μόνο αυτός και οι Βαλαώρας, Βουτυρίτσας και Γκαλίτσιος, δεν απουσίασαν από καμία αναμέτρηση!

– Η ομάδα του ουγγρικού στρατού, Χόνβεντ (των διεθνών Ντέταρι, Εστερχάζι, Γκάραμπα, Ντάικα κ.ά) ανέτρεψε το 2-0 του «Αλκαζάρ» χάρη σε χατ-τρικ του Ντάικα στη ρεβάνς της Βουδαπέστης («Γιόζεφ Μπόζικ»), για το Κύπελλο UEFA 1983-84, προσφέροντας ένα εφιαλτικό ευρωπαϊκό ντεμπούτο για τον ίδιο και την ΑΕΛ.

– Τη σεζόν 1984-85, η ΑΕΛ απέκλεισε εύκολα την Κυπελλούχο Ουγγαρίας, Σιόφοκ Μπάνιαζ με 1-1 εκτός και 2-0 εντός έδρας για το Κύπελλο Κυπελλούχων, ενώ στο 2ο γύρο απέκλεισε τη Σερβέτ των διεθνών Μπαρμπερίς Μπούργκενερ, Γκάιγκερ με νίκη-ανατροπή εντός (2-1) και 1-0 στην Ελβετία, χάρη σε εκπληκτικό γκολ του Βαλαώρα. Το ταξίδι των «βυσσινί» σταμάτησε στους «8» από την περίφημη Ντιναμό Μόσχας των Βαλέρι Γκαζάεφ, Αλεξάντρ Γκολόβνια και Αλεξάντρ Μπόροντιουκ. Ο Άνταμτσικ ήταν ο μοιραίος παίκτης και στα δύο ματς κόντρα στους Σοβιετικούς οι οποίοι πήραν τη νίκη με 1-0 στην Τιφλίδα, λόγω έντονης χιονόπτωσης στη Μόσχα!

– Τη σεζόν 1985-86, στη 2η παρουσία της στο «Κυπελλούχων», η ΑΕΛ στάθηκε άτυχη, αφού «έπεσε» πάνω στην ανερχόμενη δύναμη, Σαμπντόρια, των Βιάλι, Μαντσίνι, Τρέβορ Φράνσις, Λομπάρντο και Γκρέιαμ Σούνες. Στο Αλκαζάρ ο Μητσιμπόνας σκόραρε στο 40΄, αλλά ο Μαντσίνι έκανε το 1-1, ενώ ο ίδιος ο τεχνικός πλέον της Μάντσεστερ Σίτι, σκόραρε και στο «Μαράσι», χαρίζοντας στη Σαμπντόρια την πρόκριση στους «16». «Αυτός ο ποδοσφαιριστής θα μπορούσε άνετα να παίξει στο Καμπιονάτο…», ήταν χαρακτηριστικά τα λόγια τόσο του Σούνιες, όσο και του Λομπάρντο για να τον Μητσιμπόνα…

– Τη σεζόν 1988-89, μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος, η Λάρισα συμμετείχε στο Κύπελλο Πρωταθλητριών, όπου επικράτησε με γκολ του Μητσιμπόνα στο 90΄της ελβετικής Ξαμάξ (2-1). Στον επαναληπτικό αν και οι Θεσσαλοί προηγήθηκαν, ηττήθηκαν με 1-2 και αποκλείστηκαν στα πέναλτι. Μοιραίοι οι Μητσιμπόνας, Μπάνον και Τσιώλης.

– Τον Μάιο του 2008, χιλιάδες φίλοι της ΑΕΛ έδωσαν το «παρών» στο Αλκαζάρ στο πλαίσιο των εορταστικών εκδηλώσεων, με αφορμή τη συμπλήρωση 20 χρόνων από τον θρίαμβο της ΑΕΛ το 1988. Το πρόγραμμα περιελάμβανε φιλικό αγώνα ανάμεσα στην ομάδα του ’88 και τους παλαίμαχους του Ηρακλή. Οι τελευταίοι μάλιστα με δική τους πρωτοβουλία, παρατάχθηκαν σε 2 σειρές, για να περάσουν ανάμεσα καταχειροκροτούμενοι οι μεγάλοι πρωταγωνιστές (όπως συνηθίζεται στην Ισπανία). Ο αρχηγός της τότε ομάδας, Γιάννης Γκαλίτσιος, με τον Κολομητρούση κρατούσαν τη φανέλα του μεγάλου απόντα, Γιώργου Μητσιμπόνα, ενώ τη σέντρα έδωσαν οι τότε πρόεδροι των ομάδων, Πηλαδάκης-Ρέμος, με την ΑΕΛ να παρατάσσεται στον αγωνιστικό χώρο με 10 παίκτες, τιμώντας τη μνήμη του αδικοχαμένου «βράχου» της!

Πηγή: OnSports